چقدر بوی عید خوب است
چقدر خیابانها هیاهو دارد
چقدر دلم برا ی تنگ بلور و ماهی قرمز تنگ شده .....
چقدر دلم سبزی پلو ماهی شب عید میخواهد
چقدر دلم هوای سفره هفت سین دارد
چقدر کودک درونم خوشحال است ......
خدایا دل همه بندگانت شادی میخواهد
و دل کوچک کودکان ...
شادشان کن
شادشان کنیم
ما می توانیم ...............................
وقتی به ایستگاه رسید اتوبوس رفته بود ........
باید منتظر اتوبوس بعدی می ماند ، چند ساعت ؟ چند روز ؟ چند سال ؟
ترجیح داد بقیه راه را پیاده برود
کاش کسی بود که به اومیگفت دیر شده است
کاش آدمها میدانستند که وقتی دیر شود چاره ای نیست
باید راه حل دیگری اندیشید .
باید یک بغل گل سرخ را پیاده میبرد
در هوای سرد زمستان ...............
فاصله کوتاه بود !!!! .......... از زمین تا ناکجا آباد .................
جشن تمام شده بود .
و او هنوز نرسیده بود .
میدانست به جشن دعوت نشده اما یک بغل گل سرخ زیر سرمای زمستان متاعی باارزش بود ....
در این روزگار .....
رسید ....
،شب به پایان رسیده بود جشن هم !!!
و تمام درها بسته بود ....
کسی بودنش را ندید !
یک بغل گل سرخ ماند در دستهایش زیر ریزش برف ....
و منتظر ماند تا صبح ....
چند ساعت ؟ چند روز ؟ چند سال ؟
شاید فراموش کرده بود که دیر شده خیلی دیر ........
اما او اندیشید : ناگهان چقدر زود دیر میشود تا نگاه میکنی وقت رفتن است .
و آرام آرام روی گلهای سرخ یخ زده اشک ریخت ......................
دوست دارم برود
باید می رفت
ولی ماند در عمق سلولهایم
عمیق است؛ بسیار عمیق مثل یک زخم ....
گاهی می خراشد سطح کاذبی از روحم را ..
روح
چه واژه مبهمی
نمیدانم این نفرت عمیق چگونه در عمق روحم نفوذ کرده
همه میگویند دل من از حریر است !!!!!
چه بیهوده می اندیشند
دل من کینه ای عمیق در خود دارد که در زیر پرده های حریر نجوا میکند !!!
باید کوله بارش را بر دوشش بگذارم تا برود
باید برود باید .........
هر چقدر پاک کردم شیشه را .....
باران نقش تو را تکرار کرد
سالهاست شیشه های باران زده نقشی اسرار انگیز در دل دارند .......................
یا باید شیشه ها را شکست .....
یا باید با ، باران آشتی کرد ....................................